Leestijd: 1 minuut

Terwijl ik dit opschrijf vraag ik me af hoe ik hier ooit de tijd voor heb gevonden. De dagen in de bakkerij duurden tien tot twaalf uur, soms nog langer en daarna ging ik nog varen of fietsen. Ik ben begonnen met fietsen in de jaren negentig. Eerst alleen, daarna met vrienden. In het begin fietsten we zo’n 40 tot 50 kilometer, later werden dat er 100 of meer. In 1998 sloot in me aan bij wielertoeristenclub de Wringers. Een toffe bende van twintig man waar ik pittige ritten mee reed. De gemiddelde snelheid lag zelden onder de 30 kilometer per uur.

Met deze club kwam ook een oude droom uit, namelijk de bergen van de Tour de France beklimmen. We hadden altijd drie weken vrij in de zomer en een van deze weken hield ik altijd vrij om met de mannen naar de bergen te gaan om te fietsen, in de andere twee weken ging ik op vakantie met mijn gezin. Het fietsen was een perfecte uitlaatklep voor het hectische bakkersberoep. Tijdens het fietsen kon ik mijn hoofd altijd goed leegmaken. Zolang mijn benen goed blijven en het lichaam volgt zal ik ook altijd blijven fietsen. Nu ik met pensioen ben blijft er ook meer tijd over om te trainen met mijn nieuwe club, de Jet Riders, een club gepensioneerden. Wij zijn nog altijd goed voor een snelheid van gemiddeld 27 kilometer per uur!